Rosa de Jamaica y Las Emergencias

20-05-2018

¡Hola, peeps! Het is ondertussen al heel lang geleden, maar ik zal deze blog kort houden.

De week 30 april was nogal leeg aan interessante evenementen. Ik heb slechts twee dagen stagelden, waarvan één stageplek mij enkel heeft toegelaten te observeren. Ik heb in de plaats wel andere leukere dingen gedaan zoals met vrienden op stap gaan.

We hebben een chico leren kennen waarvan de ouders zes jaar in Congo hebben gewoond als ingenieurs. De inrichting van het huis was ook zeer Afrikaans getint. Hij heeft uiteindelijk zelfs zijn moeder gebeld zodat zij en ik een woordje frans met elkaar konden praten. Ik heb mij daar ook geconverteerd tot “poolside mermaid” met een glaasje Plata – Rosa de Jamaica. De volgende dag zijn wij naar een voetbalmatch gaan kijken in het voetbalstadion van Estelí en  voor de weinige keren dat het regent, moest het op die dag regenen. Maar het was geniaal.

 

De volgende maandag en dinsdag heb ik stage gelopen bij ‘Los Pipitos’, een non-profit organisatie in een verlaten school dat van kinderen met lichamelijke of mentale tekortkomingen de mogelijkheid geeft gratis gespecialiseerde fysiotherapie, aandacht van een psychologe en een middagmaal. Dat laatste is niet te onderschatten. Veel ouders van kinderen met handicap in Nicaragua stoppen met werken en vallen snel in de vicieuze cirkel van armoede.

Ik heb op maandag de taken van de afwezige psychologe overgenomen. Werken op geheugen, kleuren herkennen, cijfers leren, concentratie… Ik heb snel wel gemerkt dat de psychologe ook een beetje verpleegkundige en arts is, aangezien er geen arts meewerkt aan de Pipitos in Estelí. Ik heb helpen herhalen hoe ze hun medicatie moesten innemen, dankzij spelletjes en afbeeldingen van een ziek kindje, ‘el niño enfermo’. Aan andere ouders heb ik advies moeten geven over medicatie  en demonstraties geven van hoe druppels en injecties werken. Ik heb op het einde van mijn shift ook mijn kennis over de ‘nota de enferma’ mogen testen door een eerste observatie te noteren van een nieuwkomer.

Materiaal voor fysiotherapie

Door één van de kindjes getekend

Een van mijn patiënt

De zaal fysiotherapie

Hun eigen bus voor uitstappen

Het verlaten zwembad

 

Woensdag heb ik een fantastische nacht gehad op de spoeddienst van het lokale publieke ziekenhuis, waar ik zelfs wonden heb leren hechten! Eindelijk! Na de derde keer had ik het volledig door. Tussen de (soms heel lelijke) wondzorgen, transporten naar radiologie en andere zalen heb ik een meisje van 18 leren kennen dat zelfmoord had proberen plegen door de inname van 20 pillen benzodiazepines. Een schat van een patiënt. Met de nodige psychiatrische en psychologische zorgen, zal ze er hopelijk boven geraken. Donderdag had ik ontzettend veel zin om venen aan te prikken, dus ben ik terug naar het prikparadijs gekeerd voor een extra nacht: Pre-Labor.

Mijn totale telling (geslaagde) infusen in Nicaragua: 31, waarvan 23 op Pre-Labor in een totaal van 4 shiften. Ik heb dit wel te danken aan Pédro en Guadelupe die mij de eerste twee shiften alle infusen hebben laten prikken. Als je niet tegen sterke beelden kunt, is deze blog voor jou voorbij. Wie mijn eerste hechtingen en een van mijn wondzorgen wil zien, mag met mij aftellen.

4

.

.

3
.

.

2

.

.

1

.

.

Mi Doctorcito preferido, C. Blandón

Als er geen bedden meer over zijn… Dan maar bij de dokters.

Even een gebroken arm nakijken.

San Juan de Diós de noche

Diabetes…

Goed zo!

 

 

Agradecidamente suya,

 

Deborah

¿Un cambio de carrera?

02-05-2018

¡Hola, peeps! Deze week heb ik stage gelopen in het lokale bloeddonatie centrum en op de dienst Labor Y Parto… Wat mij mijn keuze voor verpleegkunde heeft doen heroverwegen. Laten we starten.

.

.

Maandag 23 april ben ik, als ik het zo mag noemen, op stagejacht geweest. Ik had ontzettend veel zin om in het bloeddonatie centrum van Estelí, bij la Cruz Roja (Rode Kruis). Daar geraken was echter niet zo eenvoudig. Het is pas na het vijfde telefoontje en 40 córdobas belkrediet dat ik eindelijk het nummer van de directeur va de Banco De Sangre / De Bloedbank kreeg en daarbij zijn toestemming om er de volgende dag stage te lopen.

Nicaragua maakt momenteel moeilijke momenten door en men verwacht een tekort aan transfuseerbaar bloed, wat het nog interessanter maakt. Mijn hoop was nooit enkel te observeren. De verpleegkundigen hadden dat wel fout begrepen, maar na wat uitleg, zeer interessante conversaties over de werking van het menselijk bloed, bloedziekten en virussen, zijn er eindelijk bloeddonoren binnengedruppeld. Die dag hebben wij er vijf gehad, wat nogal is voor de Banco de Sangre. Ik heb geluk gehad, want de vijfde was voor mij. De verpleegkundigen vielen bijna flauw van mij bijna te zien misprikken, maar uiteindelijk is alles goed verlopen.

 

Snelle test voor bloedarmoede

Bloedafnamestrips voor de opsporing van anemie

De bloeddonatie zaal

Even stressen!

Alhoewel het Belgenland mij geen bloed laat doneren omdat ik in 1995 in Congo geboren ben en mijn stagedag oude frustraties naar boven heeft gehaald, was het een absoluut plezier daar te staan, met twee geniale verpleegkundigen van wie ik zelfs enkele levenslessen cadeau heb gekregen en mooie affirmaties.

Es seguro que con el amor, la paciencia y la dulzura que tienes, puedes suavizar el corazón el mas amargado 
.

.

Ik wel. Ik heb zaterdag en zondag stage gelopen op de dienst Labor y Parto, ofwel de arbeid- en verloskundige dienst, van 18u tot 7u. Er is iets bijzonder aan ‘s nachts van dienst zijn en zeker hier in Nicaragua is er een speciale groepssfeer dat heel warm en verwelkomend aanvoelt. Bovendien is weekendwerk gecombineerd met nachtwerk bijna  een verzekering dat je enige student verpleegkunde zult zijn en val alle opportuniteiten zult kunnen profiteren, omdat er ook een gering aantal (student)artsen aanwezig zijn.

Mijn taak was vooral paramaters nemen, veel troosten, de arts assisteren tijdens de geboortes en de pasgeborenen naar de moeders brengen en over ze waken wanneer mama wat meer zorgen behoefde.

Zaterdag was verbazingwekkend druk. Zo druk dat er één keizersnede te assisteren was en twee vrouwen bijna synchroon 10 cm dilatatie hadden bereikt en dus tegelijkertijd klaar waren om te persen. En omdat een beeld duizend woorden symboliseert…

Welkom, Cariñosito!

 

Zondag was even druk als de dag ervoor, maar ik ben blij een nieuwe patiënte te hebben leren kennen. Zij heeft mij geduld, compassie en doorzettingsvermogen aangeleerd, met haar geschreeuw, gehuil en hoe vies ze kon kijken wanneer iemand haar vroeg om haar pijn onder controle te houden. Ik heb keer na keer getroost en haar hand vastgenomen… Omdat de verpleegkundigen haar maar lieten schreeuwen en door het geluid heen sliepen. Zelfs na dat ze bevallen was van haar zoon vroeg het een enorm aandeel aan zachtaardigheid om haar niet aan de verlostafel vast te binden, zodat ze met haar handen van haar geslachtsorganen bleef terwijl ze hechtingen kreeg. Maar haar karakter was zo zuiver en haar manier van mij te bedanken was zo eerlijk dat wij aan elkaar gehecht raakten.

PS: alle foto’s van de kindjes werden met toestemming en in bijzijn van de mama’s getrokken en daarna ook aan afwachtende familieleden getoond 🙂

Het verloskwartier

Een intacte placenta

3,9 kg!

Even rusten…

Corazoncito de la vida de su mamá

Corazoncito de la vida de su mamá

Na haar bevalling heeft nog steeds dezelfde patiënt mij om hulp geroepen om borstvoeding te leren geven. Drie keer zeiden de verpleegkundige en de arts tegen mij dat ze het zelf moest uitzoeken omdat ze het thuis ook alleen moest kunnen. Ik vond het niet kunnen en heb ook gezegd dat ik het haar liever nu aanleer dan binnen een week een ondervoede neonaat op de pediatrie te zien.

Ik ben zelf geen expert in borstvoeding, maar ben het zo gewend vrouwen in mijn familie en dichte omgeving openlijk de borst te zien geven dat ik mij nog drie posities herrinerde en deze maar eens heb voorgetoond. Alhoewel ze zag hoe ik haar kindje vasthield, begreep de jonge moeder het niet meteen en kon ze geen enkel van de voorbeelden reproduceren. Het duurde een dik kwartier, maar uiteindelijk had de baby op een halfuur correct zuigen een volle buik en was de zaal weer stil. En ik had de zekerheid dat ze alle liggingen begrepen had. Zo heb ik mij succesvol lactatieverpleegkundige geïmproviseerd en was had ik heel tevreden.

De momenten op de materniteit, de Casa Materna, Pre-Labor en Labor Y Parto waren zo bevredigend dat ik merkte dat ik mij op die plekken het best voelde. Beter dan op eender welke dienst ooit. Ik heb pas later, in Pre-Labor, gemerkt dat ik mij onbewust naar deze diensten orienteerde. Toen ik Taal- en Letterkende stopte twijfelde ik tussen vroedkunde en verpleegkunde. Ik ben zeer blij met mijn keuze, maar een verkort traject vroedkunde is zeker en vast niet uitgesloten, en ik had mijzelf nochtans beloofd nooit meer een theorie-examen af te leggen. Maar dat komt later, een diploma verpleegkunde in januari zou al heel leuk zijn.

Wie weet wat mij in de toekomst te wachten staat?

 

Agradecidamente suya,

 

Deborah

 

Nicaragua en crisis

22-04-2018

¡Hola, peeps! Ik had tijdens de paasvakantie nood aan verzorging en verwenning, wat ik zeker heb gevonden bij mijn zus in het koude Ottawa, Canada. Van die laatste warme douche voor mijn terugkeer naar Nicaragua heb ik echt met volle teugen geprofiteerd! Ik was op 15 april terug in Managua en ben de 16e meteen begonnen op de dienst Pre-Labor. Maar ik wil deze blog starten met de actuele politieke situatie in Nicaragua en het bloedbad dat enkele dagen geleden heeft plaatsgevonden in Estelí zelf.

.

.

Ik kan deze blog niet beginnen zonder het te hebben over de huidige situatie in Nicaragua, omdat ik ‘s nachts zelf hulp ben gaan bieden op 20 april in de Centro de Salud Leonel Rugama. Estelí, Managua, Masaya en Leon hebben deze laatste week heftige protesten gehouden tegen de laatste sociale zekerheidsmaatregelen van president Daniel Ortega (aan de macht sinds 2007). Hij heeft de bijdrage aan de sociale zekerheidskas verhoogt van maar liefst 23% en bovendien verliezen de Nicaraguaanse ouderen 5% van hun pensioeninkomen.

Het is slechts normaal dat er een revolte zou plaatsvinden, maar ik had niet verwacht de de evenement zo tragisch zouden aflopen. Ik ben zelf niet zeker hoeveel doden er waren op die avond. Sommigen zeggen 7, anderen 8… Een overlijden is altijd één te veel.

Jongeren die de straat afgaan in protest

Het bloedbad in het centraal park van Estelí

In Leonel Rugama was het lopen om de niet-dodelijke gewonden zo snel mogelijk buiten gevaar brengen en zo nodig refereren naar het ziekenhuis, Hospital Escuela San Juan de Dios. Brandwonden, gewonden door stenen, flauwtes en exceptioneel eens een schotwonde. In het ziekenhuis hadden ze op de spoeddienst hun handen vol. Rond 22u kregen wij telefoon van ‘La Cruz Roja’, de ambulanciers, dat er niet genoeg hulpverleners waren in het centrum. We hebben rugtassen vol medisch materiaal voor de artsen klaargezet en dan was het weer afwachten tot ze met de patiënten terugkwamen.

Zelfs na de storm waren wij allemaal onrustig. Tussen gebeden en enkele tranen bij elkaar wegvegen, bleven wij vigilant.

La fuerza del pueblo!

Estelí, na 18u een spookstad geworden

.

.

.

Pre-Labor is de spoedeenheid voor zwangere vrouwen of vrouwen die dringende gynecologische zorg behoeven. Op deze dienst heb ik werkelijk een waaier aan vrouwen met zeer verschillende problemen gezien, wat voor ongeveer 60% ook om bevallingsarbeid gaat en enkel tot 4cm dilatatie blijven waarna ze naar Labor y Parto gaan, waar ze hun arbeid beëindigen en ter wereld brengen. De eenheid telt 5 bedden, een spoedruimte dat kan dienen als een kleine operatiezaal, een sala de ultrasonido (echo), een zaal voor routineuze medische evaluaties en een artsenbureau. Vrouwen kunnen ook op afspraak komen voor controles of komen er ter voorbereiding voor een keizersnede. In sommige gevallen komen vrouwen voor een curettage na het overlijden van hun embryo of een geïnduceerde bevalling als het al ging of over zwangerschap in een later stadium.

Mijn schoenen hebben nogal afgezien!

 

Ik heb om een heel exacte reden om een stage gevraagd in Pre-Labor… Het is een prikparadijs met een prikkoning, de verpleegkundige Pédro! Tot nu toe had ik amper geprikt en daar ging hij snel iets aan veranderen. Alhoewel wij met negen studenten stonden op de kleine eenheid, heeft hij mijn nervositeit opgemerkt en heeft hij me de taak gegeven alle inkomende patiënten te prikken, bloedafname of infuus. Die dag heb ik geen enkele keer gemist. Het was net alsof ik het al mijn hele leven had geoefend. De eerste drie keren bibberde ik omdat er negen studenten en een verpleegkundige op mijn vingers keken, maar daarna verloren zij interesse en kon ik rustig doorprikken.

Om niet opnieuw te maken hebben met een curieus publiek publiek, heb ik de twee volgende stiften ‘s nachts gelopen. De eerste was met Pédro en de tweede met Licenciada Lupe, een schat van een verpleegkundige dat een blind vertrouwen in mijn capaciteiten had en mij zeer mooie leerkansen heeft aangeboden. Ik was tot deze week altijd angstig overdracht te geven. Met Lupe in dienst had ik geen keuze. Transport naar Gynaecologie? “Habla, pue, Deborah”. Transport naar Labor y Parto? “Habla, pue, Deborah”. Transport naar de operatiezaal voor een spoedkeizersnede? Dat moest ik maar zelf kunnen. En ik kon het.

La sala de Pre-Labor

Deborah Express

Het zoveelste infuusje. Hier prikken zo om één of andere reden zeer graag in de plooi van de elleboog. Zolang de patiënte maar krijgt wat ze nodig heeft.

Over spoedkeizersneden gesproken… Hart stond even stil toen ik één van mijn patiënten van de Casa Materna tegenkwam toen ze ‘s nachts binnenstapte. Haar levensverhaal is ook niet van de mooiste. Ze was doodsbang… Zo angstig dat ze amper kon stappen en al haar ledematen beefden, maar zodra ze mij herkende kalmeerde ze zich. Omdat wij een band hadden. Ik heb ze tot de quirofano gereden voor haar keizersnede en ben haar enkele uren later gaan feliciteren op de materniteit. Ongelooflijk hoe mooi die Nicaraguaanse neoanten zijn. Een knapperd van een zoontje. ¡Un niñito precioso, mamá! El destino hace bién las cosas.

Het leukste (ik ben niet sadistisch) zijn de gynaecologische spoedgevallen. De vuilnisbak op de onderstaande foto werd op 45 minuten gevuld, voor één vrouw van 53 jaar. Het was een spoedzaal vol stress, maar na enkele stevige aspiraties en een bloedtransfusie werd zo op de dienst Gincológia opgenomen.

Alles voor een shockpatiënte

Zoeken naar de oorzaak van de bloeding…

The aftermath

Wat mij verbaasde tijdens mijn 36 uren op Pre-Labor is hoe stil het daar is, dat de zaal nu vol vrouwen in arbeid is of niet. Toen ik de vraag stelde aan één van mijn patiënten vertelde ze mij over hoe negatief artsen en verpleegkundigen kunnen reageren wanneer vrouwen roepen of huilen tijdens hun geboorteproces en dat ze zich door hun stilte proberen beschermen van denigrerende uitspraken zoals “Je had je benen maar gesloten moeten houden als geen pijn wou hebben”. Omdat de zeer jonge moeders (soms zo jong als 12 of 13) niet voorbereid zijn om een kind ter wereld te brengen zijn zij diegenen die het meest lijden onder het ongeduld van sommige zorgverleners. Maar hoe het werkelijk in elkaar zit dat zal ik zelf nog ondervinden in Labor y Parto.

Hopelijk kan ik volgende week wat beter nieuws brengen.

.

.

Agradecidamente suya,

Deborah

 

 

Turnos de 24 horas y 43 curas (18+)

¡Hola, peeps! Stageweek zes en zeven zijn ondertussen voorbij en neen, ik ben niet enkel op stage geweest, want wie hard werkt mag zich af een toe wel eens ontspannen. Voor vandaag: een klein deel Casa Materna 2.0, mijn reisje naar San Juan del Sur en mijn 43 wondzorgen in de Centro de Salud Leonel Rugama op 2 dagen tijd. Als je gevoelig bent voor expliciete, medische beelden stel ik voor dat je het laatste deel over de wondzorgen skipt.

Casa Materna, dag en nacht

Vorige week heb ik de challenge geaccepteerd 24 uur lang stage te lopen in de Casa Materna… Twee keer. Ik dacht er snel spijt van te hebben, maar niets van. Ik heb mij rot geamuseerd met de verpleegkundigen, heb leren gebruik maken van mijn vingers (hint) en vorige week donderdag… Mijn eerste charla!

Een ‘charla’ is een verbaal educatief moment dat gehouden word door verpleegkundigen, naar patiënten toe. Elke dag hebben de vrouwen in de Casa Materna nieuwe onderwerpen en worden ze geschoold over vrouwelijke kankers, virussen, verzorgingstechnieken en andere. Ik heb het gehad over ‘Sudden Infant Death Syndrome’ of wiegendood bij kinderen tussen de leeftijd 0 en 2,5 jaar. Alhoewel ik preventiemaatregelen probeerde aan te kaarten vielen ze soms niet samen met de Nicaraguaanse leefstijl waar pasgeborenen ‘s nachts in het zelfde bed als hun moeders slapen en op eender welke zijde kunnen liggen in plaats van plat op hun rugje, maar de toekomstige moeders hebben zeker het belang begrepen van de informatie. De onmogelijkheid zich aan bepaalde maatregelen te houden heeft ook sterk te maken financiële middelen. Niet iedereen kan zich bijvoorbeeld permitteren een babybed aan te schaffenZe hebben zelf alternatieven gegeven en gebruik gemaakt van hun creativiteit. Ondertussen was dit moment een eye-opener: mijn kennis van het Spaans gaat er écht op vooruit!

Tijdens mijn turnos de 24 horas heb ik ook geleerd de dilatatie van een baarmoederhals te evalueren met mijn vaardige linkerhand. Vaardig genoeg om de verpleegkundige genoeg gerust te stellen dat ze ‘s nachts tijdens mijn evaluaties van een vrouw in arbeid doorsliep. De directrice kon er de volgende ochtend echt niet mee lachen, maar dit is een techniek dat niemand mij nog zal kunnen afleren. Hup! Naar het ziekenhuis, ze is klaar om te gaan bevallen. Dank je wel Licenciada Ivania, Damaris en verpleegkundige Maria del Carmen voor de leerrijke momenten!

– La Deboríta 

Ik mis je al, amorcito!

Naamkaartjes maken voor de niño/as

Het ontbijt in de Casa Materna. Ze wisten zelfs dat ik geen kaas, melk of ‘crema’ mocht. Werkelijk een kleine familie.

‘s Nacths werk ik in Crocs en leggings, maar uiteraard is de directrice Ivania op de hoogte van niets.

“Trek je nog een laatste foto van Antonia Lucinda voor de laatste keer dat ze jouw stem zal horen?” Succes, meid!

 

Deborah in San Juan del Sur

Because a picture says a thousand words…

Selina Maderas Hostel by night

Mijn verblijfplaats, Selina Maderas Hostel – San Juan del Sur

Playa Hermosa! – San Juan del Sur

De maan op mijn kamertje

Only while hiking in Nicaragua…

Playa Maderas – San Juan del Sur

Marsella Beach, zonsopgang – San Juan del Sur

Onderweg naar Playa Maderas, de volgende dag waren mijn kuiten in brand. Krampen!

Zo zag mijn tipi eruit!

Onderweg met een gratis taxi. “Una mujercita tan chula no tiene que pagar conmigo. Vamos, pue”.

Playa Marsella na zonsopgang

Playa Hermosa – San Juan del Sur

Selina tipis by night – San Juan del Sur

Mijn welkomstdrankje in Selina

Opgepast! Playa Marsella – San Juan del Sur

Kom maar binnen

Bambu Beach – San Juan del Sur

Centro de Salud Leonel Rugama

In de Centro de Salad Leonel Rugama heb ik deze week op de Sala de Emergencias gestaan (spoed) en de Area de Procedimientos (zaal voor verpleegkundige handelingen). Gezondheidscentra dienen als eerste lijn voor de verzorging van patiënten, maar ook als centrum voor hun opvolging en controle. Het centrum biedt ook georganiseerde consultaties aan. Als ik eerlijk mag zijn… Ik had nooit gedacht dat de Emergencias zo rustig zouden zijn. Behalve blaassondes plaatsen en parameters nemen heb ik daar niet zo veel kunnen zien. Om tien uur ging ik telkens naar de Area de Procedimientos! Daar is waar de actie verborgen zit.

Op twee dagen heb ik 43 wondzorgen kunnen uitvoeren, waaronder een totaal van 24 draadjes verwijderen. Alhoewel er chronische patiënten zijn die soms al jaren elke dag voor wondzorg komen, is er elke dag wel iets nieuws. De wondzorg wordt uitgevoerd met water en zeep en indien er een doktersvoorschrift voor bestaat, een zalf. Met de wondzorg was ik volledig vrij mijn gang te gaan. Voor zij die mij goed kennen, jullie weten hoeveel ik houd van zelfstandigheid. Met intraveneuze medicatie durfden ze mij niet te laten werken, dus moest ik het houden bij wondzorg en intramusculaire injecties, waaronder vaccinaties.

Nu is het moment dit scherm af te sluiten als je niet tegen medische afbeeldingen kunt. Van veel chronische patiënten weten we niet goed wat de oorzaak van hun wonde is. Als je, zoals mij, bij de tweede foto aan een amputatie zou denken, dit willen de dokters pas binnen enkele maanden bespreken.

Nu ben ik in Playa Amarilla in Tola en binnenkort ga ik mijn zus bezoeken in Canada. Tot een volgende keer! Tel je nog even met me af voor de foto’s indien je ze wil zien?

1

.
.
.
.

2

.

.

.

.

3

.

.

.

.

De Policía met een patiënt onder bewaking.

Alcohol, zeep en water voor wondzorg

De wondzorgafel

Zelf deppers leren maken

Wonde 1

Wonde 2 met necrose aan de onderkant

Agradecidamente suya,

Deborah

 

La Casa Materna ♥

17-03-2018

¡Hola, peeps! Stageweek vijf is ondertussen voorbij in Estelí. Zoals de titel het duidelijk aanwijst heb ik stage gelopen in de lokale Casa Materna en hoe hartverwarmend is het daar te kunnen staan! In deze blogpost komen jullie alles te weten over de organisatie van de Casa Materna, wie men daar kan terugvinden als patiënten, de activiteiten van het huis en natuurlijk mijn verpleegkundige activiteiten. ¡Vamos!

De verschillende Casa Materna in de centra van de steden van Nicaragua zijn een initiatief van de overheid, waar hoogzwangere vrouwen van rurale gebieden (afgelegen wijken), vrouwen in verwachting van meerlingen of vrouwen met gevaarlijke ziekten zoals epilepsie terecht kunnen om te rusten, verzorgd te worden, van een evenwichtige alimentatie kunnen genieten, maar vooral om dicht bij een ziekenhuis te verblijven met de zekerheid transport te hebben wanneer het tijd is om te bevallen of in geval van nood. In zeldzamere gevallen keren vrouwen na hun bevalling terug met hun baby om uit te rusten, moest haar thuissituatie niet optimaal zijn. Zoals alle publieke gezondheidsdiensten in Nicaragua, is het verblijf in de het vrouwenhuis volledig gratis, met uitzondering van extra’s zoals kopie’s van documenten nemen.

De Casa Materna heeft weinig medewerkers: drie verpleegkundigen en een kokkin. En het volstaat. Tot 8-01-2018 heeft Kiyomi Kawada, een Japanse verpleegkundige gespecialiseerd in obstetrie twee jaar lang vrijwilligerswerk gedaan en een hoop affiches ontworpen voor de patiënten en het verzorgend team. Ze heeft op het einde van haar Nicaraguaans verblijf zelfs een fantastische brochure ontwikkeld voor de intredende vrouwen, “Enamorada – Libreta de Maternidad”. De onderstaande foto’s met ademhalingstechnieken en voorbehoedsmiddelen zijn enkele van haar vele ontwerpen.

Een werk van Kawada Kiyomi-san!

Een werk van Kawada Kiyomi-san

Wat doen verpleegkundigen nou de hele dag in de Casa Materna? Toevallig is het momenteel bijzonder druk. Deze week hadden wij tot veertien zwangere vrouwen, maar ondertussen zijn er al meerdere bevallen. Dagelijks wordt er transport geregeld voor zij met een afspraak in een gezondheidscentrum of het publiek ziekenhuis. Zodra een vrouw tekens van arbeid vertoont, bereiden wij haar voor op haar vertrek naar het ziekenhuis.

Zes keer per dag wordt de bloeddruk van de mama gemeten en wordt er geluisterd naar het hartje van haar kindje(s) met een Doppler (toestel) of een stethoscoop, wat ik uiteraard het graagst doe. Niets is zo aangenaam als het geluid van een kloppend corazoncito en het zicht van de opluchting van soms angstige toekomstige moeders. Het hart van een zeer actief kind beluisteren is niet altijd evident, maar na enkele keren leer je elk kind en zijn ligging wel kennen.

Elke namiddag krijgen de toekomstige moeders ‘les’ of charla’s van de aanwezige verpleegkundige over diverse topics zoals borstvoeding, cervixkanker, voeding en andere. Volgende week is het mijn beurt.

Deborah en kleine Augusto in de buik van zijn mama 

Het huis heeft haar regels: iedereen helpt om de beurt koken en de kuis doen, maar ook met het onderhoud van de planten bloemen in de voor- en achtertuin. Ja, ze hebben een prachtige tuin vol met fruitbomen en kruiden. Daar helpen de verpleegkundigen ook mee.

De tuin van de Casa Materna

Alles in de tuin heeft een doel!

Mijn eigen inbreng in de Casa Materna is de zorg aan de zeer jonge moeders, onderander door breilessen. Zij zijn degenen die mijn hart het meest raken. In Nicaragua is het niet verbazend moeders zo jong als twaalf jaar oud over de vloer te krijgen van een huis voor zwangeren. Dat de vaders in vele gevallen ook volwassen mannen zijn, daar zwijgt men meestal over. Het mooie aan de Casa Materna is dat de rijpere vrouwen instinctief ontzettend veel zorg dragen voor hun tijdelijke jongere zussen.

Mijn schat van een patiënt met mijn breinaalden. 

Deze week heb ik gezorgd voor W. en F., twee meisjes die net zestien waren geworden en op het punt waren te bevallen, allebei alleenstaand en zonder inkomen. Het verschil tussen W. en F. lag bij hoe geagiteerd en aandachtzuchtig F. was in vergelijking met haar leeftijdsgenoot. Op enkele uren tijd kwam ik te weten dat ze zeer angstig was bij de gedachte van arbeidspijn of een andere epilepsieaanval en zich niet klaar voelde moeder te worden. Allebei hadden een hoofd vol onbeantwoorde vragen. Ik heb de twee apart genomen en geluisterd naar hun verhalen over hun kindertijd, hoe ze de vader van hun kind hadden ontmoet en hoe ze de toekomst inzagen. Beiden willen aan de universiteit studeren en huiseigenaressen worden, wetende dat het nu moeilijker zal worden. Om ze te ontspannen, maar vooral om F. wat te kalmeren heb ik ze leren breien. De verhalen die je te horen krijgt en de tranen die je mag helpen wegvegen bij het aangeven van breinaalden… Ik zal deze muchachitas niet snel vergeten.

Op slechts drie uur tijd, heeft W. dinsdagnacht haar dochtertje op de wereld gebracht.

Proficiat met je meisje, amor!

 

 

Agradecidamente suya,

Deborah

 

Noches en los Cuidados Intensivos

13-03-2018

¡Hola, peeps! Welkom terug op mijn blog. Tijd om mijn vertraging in te halen. Ondertussen verblijf ik al meer dan een maand in Nicaragua. In deze blogpost zal ik het hebben over mijn stageweek nummer vier, van 05 maart tot 11 maart 2018, waar ik veel heb mogen bijleren op de dienst intensieve zorgen van het Hospital Escuela San Juan de Dios in Estelí, in sweet Nicaragua.

Zij die mij kennen weten dat ik een rare fascinatie heb voor nachtwerk. Wees dus niet verbaasd moest je ooit horen dat ik nachtverpleegkundige ben geworden. Of ik nachten kon presteren was het eerste wat ik heb gevraagd aan de hoofdverpleegkundige. Vandaag was het zo ver. Gracias, Jefa Coco.

5 fun facts betreffende de UCI

• Tussen 18u en 21u transformeert het zich in een kleine feestzaal waar duizend man die daar niets te zoeken heeft even een babbel komt doen.
• In de UCI mag de nachtstudent (ik) alle zorgen van één van de geïntubeerde patiënten / patiënten aan de machine voor kunstmatige ademhaling overnemen (stress ++)
• Overdag staat de televisie nooit aan, maar ‘s de eerste uren van de nacht zijn de luidsprekers van het zwarte schermpje vergelijkbaar aan een home-cinema.
• De patiënten worden ‘s nachts gewassen
• ‘s Nachts… slapen wij op dienst. De arts ook trouwens. Elk in een hoekje dat ons makkelijk licht; een brancard, een matras op de grond een sofabed of zelfs bergruimte. Van zodra één van de machines begint te piepen springen wij recht. Geen wonder dat de nachtwerkers bij de ochtendbriefing altijd zo goed wakker lijken. Blijkbaar is dit volkomen normaal op elke ziekenhuisdienst. Ik ben om vier uur in de ochtend de ziekenhuisapotheker moeten gaan wakker maken om wat insuline te vragen.

Mijn nachtdiensten betekenden het einde van mijn drie stageweken op de intensieve zorgen. Alhoewel de ervaring niet altijd vol rozengeur en maneschijn was, heb ik zeker en vast ontzettend veel bijgeleerd op de UCI: zelfstandigheid, assertiviteit en uiteraard creativiteit. Ooit al een systeem moeten zoeken om van een oplossing van 0,9% NaCl een oplossing van 0,45% te maken? Ja… Begin maar met de helft van een liter af te laten en 50 ampullen van 0,9% in de overblijvende 500 ml te forceren. Tranen en lachuitbarstingen… Allemaal welkom op de Unidad de Cuidados Intesivos.

Na een dag uitrusten ben ik India en Marthe naar een praktijkles voor studenten verpleegkunde in hun laatste jaar geweest aan de Universidad Politécnica de Nicaragua campus Estelí. Door een klein probleem in de organisatie van de les werd het uiteindelijk een moment voor het uitwisselen van informatie tussen de Belgische studenten en de studenten van de UPOLI. De grootste vragen waren onze geobserveerde verschillen in werkwijze, de huidige stand het Belgisch curriculum en hoe een verpleegkundige in België. Zo studeert elke Nicaraguaanse student verpleegkunde met wat men in België een A2 diploma noemt en moeten zij een andere twee jaar studeren om hun ‘licenciatura’ te verkrijgen, wat overeenkomt met een A1 diploma verpleegkunde in België. Ja, wij weren net jonge ambassadrices voor Odisee!

Ik heb mijn week afgerond met een start aan de Casa Materna, wat de verpleegkundigen beschreven als een observatiedag voor de échte start. Maar over mijn actuele belevenissen in de Casa Materna zullen wij het later in de week over hebben. Hier is een voorproefje.

Agradecidamente suya,

Deborah

 

Un ratito en Medicina Interna

04-03-2018

¡Hola, peeps! Welkom terug op mijn blog. Ongelooflijk dat de maand februari al voorbij is! Indien je meer over mij te weten komen wilt, kan je altijd terecht op de pagina met de naam “About Me”. Ondertussen werk ik ook aan een gecommentarieerde fotogalerij. Hopelijk zal het volgende week online staan. Deze korte blogpost zal gaan over mijn vakantie van de intensieve zorgen op de dienst interne geneeskunde van het Hospital Escuela San Juan de Dios in Estelí.

Vrijdag 02-03-2018 was zeker moeilijk in vergelijking met de rustige dagen op de Cuidados Intensivos waarvan ik hoopte dat ze een gewoonte zouden worden. Omstandigheden hebben ervoor gezorgd dat de dienst een dag ondersteboven werd geschud. Ik heb besloten dat het hoog tijd was mijn batterijen op te laden op een andere dienst. Ik heb gekozen voor de dienst van India, de interne geneeskunde.

Komende van de UCI, was het weer accomoderen aan de meer onpersoonlijke manier van  met patiënten om te gaan, een hoop medicijnen moeten zoeken in een grote kast en patiënten proberen prikken in de verpleegpost. Maar de lichte chaos deed ontzettend veel deugd. Je weet nooit waarmee je in contact zult komen. Een verzameling aan pathologieën zitten bij elkaar gepropt waardoor van je verwacht wordt dat je alert blijft en kennis hebt van zo veel mogelijk ziektebeelden. Na twee weken lang amper nieuwe patiënten over de vloer van de intensieve zorgen te hebben, voelde deze korte episode als een shot adrenaline aan.

Het team heeft mij met open armen verwelkomd en mij zelfs een kleine rondleiding gegeven. De verpleegkundigen hadden geen enkele angst met mij de verantwoordelijkheid te geven medicatie klaar te leggen, deze toe te dienen en de documentering van de gebeurtenissen toe te vertrouwen.

Terwijl de interne geneeskunde een kleine uitvlucht was voor de UCI, heb ik er zo veel gezien dat mij deed denken aan de UCI dat ik precies nooit ben weggeweest, beginnende met centraal-veneuze katheters, waar ik nu al meer dan gewend aan ben. Het meest verbazende was het zien van een geïntubeerde patiënt aan het artificiële beademingstoestel in het midden van een zaal met zes andere mannen. Tussen om het uur parameters nemen en het aspireren van de luchtwegen voelde ik mij weer helemaal op de intensieve zorgen, enkel met wat meer actie. Ik ben ook een ex-UCI patiënt tegen het lijf gelopen; een Engelstalige patiënt waar ik de vorige weken al een pak diepe gesprekken heb gehad over het schoolsysteem, armoede, de politiek in Nicaragua en het beroep van een verpleegkundige. Hij wilde weg. Van de high-tech UCI naar een interne geneeskunde gemuteerd worden is niet makkelijk. “Deby, it’s hard to survive in Nicaragua. I wish you could take me to Belgium to receive healthcare from nurses like you”. Deby, overleven in Nicaragua is moeilijk. Ik wou dat je me naar België kon brengen om verzorgd te worden door verpleegkundigen zoals jij. 

Ik wil het bij deze post hier bij houden. Het was zeker geen lange blogpost, maar het geeft wel de opportuniteit om na te denken over hoe goed wij het in onze Westerse landen hebben. Ik zal deze patiënt nooit vergeten, net als de patiënte die vorige week op UCI lag met haar baby in neonatologie en mij vrijdag een oprechte knuffel kwam geven om mij te bedanken omdat ze eindelijk met hun tweeën naar huis konden. Ik twijfel er niet aan dat mij nog veel heftige emoties te wachten staan in Nicaragua. Ik twijfel er ook steeds minder en minder aan dat dit niet mijn laatste reis naar dit prachtig land zal zijn.

Agradecidamente suya,

Deborah

La muchacha en los Cuidados Intensivos

27-02-2018

¡Hola, peeps! Welkom terug op mijn blog. Ongelooflijk dat de maand februari al voorbij is! Indien je meer over mij te weten komen wilt, kan je altijd terecht op de pagina met de naam “About Me”. Deze blogpost zal mijn laatste en ongelooflijk leerrijke werkuren in de zaal Ginecológia y Obstetricia beschrijven, mijn eerste dag in de Unidad de Cuidados Intensivos van het Hospital Escuela San Juan de Dios in Estelí, een gek feest met de studenten van de faculteit geneeskunde van een universiteit in Managua en een prachtige reis naar Las Peñitas in León.

Woensdag 21 februari was mijn laatste dag op de afdeling Ginecológia y Obstetricia. Ik ben er die ochtend toegekomen met een bonzend hart tot in mijn keel van de verantwoordelijkheden die mij te wachten stonden. Alhoewel ik in feite nog een week kon blijven, heb ik gekozen voor verandering. Ik had minder dan 24 uur eerder gevraagd om meer actie op mijn laatste dag en ik kan elk van jullie verzekeren dat de challenge de moeite waard was.

Voor zij die zich mijn vorige blogpost herinneren… Ik heb geen enkel vertrouwen in mijn capaciteiten betreffende het documenteren van medisch gerelateerde evenementen in het Spaans. Woensdag moest ik het van begin tot einde maar zelf uitzoeken. Moest het om moeders gaan geloof ik dat een kleine fout hier en daar nog te corrigeren valt. Niet als het gaat om pasgeborenen. Mijn opdracht voor mijn laatste stage dag op de G/O: voordocumentatie uitvoeren van de BCG vaccinaties van alle neonaten die geboren waren op 20 en 21 februari 2018 (Bacillus Calmette-Guérin), het vaccin effectief toedienen (subcutaan/onderhuids) en afsluiten met de nadocumentatie en de psycho-educatie van de moeders. Weet dat deze taak meestal wordt uitgevoerd door twee verpleegkundigen. Het was mijn laatste aangereikte kans om mij te bewijzen.

Met veel moeite, een traan en het repetitief troosten van de schattigste huilende bolletjes ben ik er uiteindelijk geraakt, elf baby’s later. En de verpleegkundigen waren trots. Ik moet toegeven dat ik mij heel welkom voelde op de G/O, elke stagedag dat ik daar heb gelopen. ¡Gracias!

Plaats voor minder regenbogen en glimlachende zonnen op muren… Los Cuidados Intensivos! Waar ik in de G/O tot 55 patiënten en soms een twintigtal baby’s had om voor te zorgen, is het aantal zieken om de UCI gelimiteerd tot 3 patiënten of 4 bij een gynaecologisch noodgeval, zoals donderdag 22 februari een vrouw van 21 een zware bloeding had gekend tijdens haar keizersnede en waarbij uiteindelijk de baarmoeder werd verwijderd. Met haar eerste en laatste biologisch kind was alles in orde. De twee artificieel beademde patiënten van de dienst leden beiden aan sepsis/bloedvergiftiging.

Op de G/O worden de patiënten met bed nummer X of Y aangesproken, “muchacha” of “madre” genoemd. Op de UCI heet elke patiënt Don of Doña X of Y, wat gelijkstaat aan meneer of mevrouw, gevolgd door hun familienaam. Hier helpen de verpleegkundigen met gebeden, worden de patiënten door het personeel gewassen en verschoond en zijn verpleegkundigen zeer aanwezig voor de omgeving. Er zijn uiteindelijk slechts vier bedden.

De dienst heeft toegang tot high-tec apparatuur zoals beademingssystemen, monitoring en kamerkoeling tegen de verspreiding van bacteriën. Omdat ik de enige studente ben, heb ik artificiële luchtwegen mogen aspireren (+- steriel), helpen mobiliseren, medicatie klaarzetten en parameters interpreteren. Ik ben al benieuwd naar volgende week.

 

Diezelfde donderdag waren mijn Belgische medestudenten en ik uitgenodigd door de faculteit geneeskunde van de UNAN (Universidad Públicas de Nicaragua van Managua) naar een “feestje”. Alle studenten ‘medicina’ die ik extra serieus zie rondlopen in het ziekenhuis hebben in werkelijkheid de meest losse heupen die ik tot nu toe heb gezien, ¡Diosito mío, ayudame!

Om wat af te koelen zijn Marthe, India en ik vrijdag vertrokken naar Las Peñitas, een strand in Leon, vier uur van Estelí, waar hebben kunnen profiteren van inferno-heet zand aan onze voeten, prachtige zeegolven en gerechten eten met first-class zicht op zonsondergang. Nu plaats voor mijn bachelorproef…

 

 

Agradecidamente suya,

 

Deborah

Primera semana de pasantía

18-02-2018

¡Hola, peeps! Welkom terug op mijn blog.Indien je meer over mij te weten komen wilt, kan je altijd terecht op de pagina met de naam “About Me”. Deze post zal focussen op mijn eerste stageweek in het San Juan de Dios ziekenhuis in Estelí Nicaragua, mijn eerste indrukken van het ziekenhuis en uiteraard, hoe goed gebarentaal functioneert wanneer mijn Spaans niet volstaat.

Op maandag 12 februari zijn Marthe, India en ik met ons drieën aan onze stage begonnen met onze contactpersoon van de Universidad Politécnica de Nicaragua / UPOLI in Estelí en opleidingshoofd voor het lespakket Infermería Ivania Videa.  We werden voorgesteld aan de hoofdverpleegkundige patiëntenzorg en kregen een korte uitleg over de werking van het ziekenhuis. Aangezien Ivania de opleiding verpleegkunde coördineert aan de UPOLI, werden wij uitgenodigd de eerste lesdag van een groep studenten te observeren waar er standaard gebeden wordt en het Nicaraguaans volkslied wordt afgespeeld. Vervolgens werden onze (tijdelijke) uurroosters opgesteld en kregen wij de sala de práctica te zien waar de studenten verpleegkunde hun technieken kunnen uitoefenen. Eens gediplomeerd kunnen Nicaraguaanse verpleegkundigen overal tewerkgesteld worden, van een verloskwartier tot een spoeddienst of een pediatrie.

Dinsdag 13 februari 2018 begon het écht. Om 7 uur in de ochtend stond ik mij in het Spaans voor te stellen aan de aanwezige verpleegkundigen op de afdeling Ginecológia y Obstetricia. Het eerste wat ik te horen kreeg was “siéntate, muchachita” of “zet je maar neer, meisje”. Een duidelijke reminder dat ik zelf moest aanwijzen dat ik geen observatiestage loop. Door zelf naar werk te zoeken ben ik bij drie andere studenten verpleegkunde terechtgekomen, Ceydi, Yerling en Dilsia die mij de organisatie van de dienst hebben aangeleerd. Het ziekenhuis in niet zo omvangrijk en het makkelijk je weg terug te vinden. Alles wordt ter plaatse gedaan: er wordt gekookt, linnen gewassen en herbruikbaar materiaal gesteriliseerd. De presentatie van steriel materiaal in oude t-shirts is wat twijfelachtig maar je leert werken met wat je hebt en creatief zijn. Daar gaat het om.

Wat hier Gynaecologie en Obstetrie wordt genoemd is in feite een mix van materniteit en gynaecologische patiënten zoals vrouwen met cervixkanker, hysterectomieën of vrouwen die een spontane abortus kennen en nood hebben aan curettage of een feitelijke bevalling van een dode foetus moeten ondergaan. Bij een tekort aan plaatsen worden de slaapzalen gemengd en kan een vrouw die net een miskraam heeft gekend terechtkomen in een kamer vol met baby’s. De dienst kent een capaciteit van 55 bedden.

Vrouwen op de materniteit slapen met zeven of acht in een kamer met hun pasgeborene in bed. Er wordt niet gewassen en er worden geen intieme zorgen gegeven. Dit wordt gedaan door familieden of buren moest de patiënt geen naasten hebben. Patiënten in het gedeelte “chirurgie” hebben zes bedden per kamer. In vergelijking tot België wordt de wondzorg van de keizersneden en andere ingrepen gedaan door artsen of student-artsen (een zestal studenten per arts).

Wat momenteel mijn grootste handicap op dienst is, is dat ik wel Spaans versta en deels kan spreken… maar medisch Spaans? No bueno, lo siento. Meerdere keren werd er deze week van mij verwacht dat ik aan papierwerk zou doen en het heeft mij – houd je vast – vier stagedagen gevraagd om te begrijpen wat er in de dossiers geschreven stond en het onder begeleiding in te vullen. Ik heb het gevoel dat het wat op de zenuwen van de verpleegkundigen werkt dat ik het meest omvangrijke niet kan doen. Het is werkelijk een stapel bladeren in te vullen en na te lezen per patiënt. Het duurt uren vooraleer alles op orde is. De verpleegkundigen hebben amper de tijd om moreel aanwezig te zijn bij de patiënten. Mijn hoop is dat ik tijdens mijn laatste stageweek zelfstandig patiëntendossiers kan aanvullen. Uiteraard blijven de teamleden vriendelijk, wat ik apprecieer.

Aangezien ik het meeste tijd heb van de personen op dienst, spendeer ik veel uren met de patiënten. Veel moeders zijn van mijn geboortejaar of zelfs jonger. Hoe we in gesprek gaan is een menging van gebroken Spaans en 80% gebarentaal. En nooit heb ik zo’n lange conversaties gehad met patiënten.

Mijn challenge is om volgende week een infuus aan te prikken met hun katheters. Tweede keer, goede keer! Er werd mij ook beloofd dat er mij komende week een reeks blaassondages te wachten stond. Ik voel me helemaal klaar om iets anders te doen dan parameters nemen en volgestopt te worden met kokosijsjes in plastieken zakjes en allerlei onbekend fruit. Niet dat ik het niet leuk vind. Om de week af te sluiten en het vroeg opstaan wat dragelijker te maken, ben ik naar de kapster geweest voor vlechtjes. Als ik vorige week nog niet genoeg werd nagestaard in het ziekenhuis, zal dat nu zeker het geval zijn.

Anecdotes:

• Bij patiënten met een infuus wordt de toegangspoort ontkoppeld en laat men het bloed in een open opvanghuis lopen om een bloedafname te kunnen leveren aan het labo. Anders gebruikt men een spuit met een optreknaald.
• Iedereen heeft hetzelfde pijnbeleid. Ie-de-reen.
• Hier noem je de verpleegkundigen “licenciada” en wordt jij als student niet bij je voornaam genoemd, maar als

Muchacha – jonge dame

Muchachita – meisje

Chica – idem

Niña – kleine meid

Morena – mijn huidskleur, voor zij die brutaal eerlijk zijn in hun woordkeuze. Ik corrigeer ze wel.

En conjunto… Me encanta mi pasantía y no lo cambiaría por nada. Ik ben ervan overtuigd dat ik de meest dankbare patiënten ter wereld heb met de mooiste baby’s, dus zal ik maar profiteren van de volgende twee weken vooraleer ik van dienst verander.

 

Agradecidamente suya,

 

Deborah

 

 

 

 

El camino a Estelí

14-02-2018

¡Hola, peeps en feliz San Valentín! Welkom terug op mijn blog.Indien je meer over mij te weten komen wilt, kan je altijd terecht op de pagina met de naam “About Me”. Deze post zal focussen op mijn reis naar Nicaragua, mijn eerste indrukken en hoe het hier de eerste drie dagen aan toe ging.

Hier is een link naar mijn reisvideo voor een miljoen woorden in de vorm van beelden en een toptijd van twee minuten. De naam van de YouTube Channel is “Muñeca Congolesa wa Mbuyi”, een referentie naar mijn gebruikelijke bijnaam op bepaalde sociale mediavormen: Congolese Doll.

Ik ben op acht februari 2018 met een hart vol angst, hoop en uiteenlopende verwachtingen een laatste keer het huis uitgestapt… Tot 26 mei 2018. Ik ben niet de enige studente verpleegkunde van Odisee met de kans een stage in Nicaragua te lopen, maar mijn heenreis was wél de minst evidente. Een totaal van 33 uur met twee overstaptijden van respectievelijk 13 uur en 7 uur.

Treinstation Brussel-Zuid –> Luchthaven van Paris Charles de Gaulle –> International Airport Washington Dulles –> Hartsfield-Jackson Atlanta International Airport –> Managua.

Ik had eerder al alleen gevlogen, maar niets had mij voorbereid op tegengehouden worden in Washington. “Can I see your VISA for Nicaragua ma’am?” Na bijna veertien uur op een koude bank van een check-in zone half wakker te hebben gezeten, moesten ze bijna de security opbellen om mijn tranen van vermoeidheid te kalmeren.

Flash-forward naar een vredige rijs naar Atlanta, waar ik eindelijk een meet-up heb kunnen houden met India. Een tweetal uren later waren we onderweg naar Managua, terwijl Marthe haar vlucht naar Managua haalde vanuit Miami! Om half negen was het zo ver en ontmoetten wij elkaar in Managua, de hoofdstad van Nicaragua. We hebben de kans gehad te worden opgehaald door de echtgenoot van een vertrouwenspersoon, tot onze warme en gastvrije familias de acogida in Estelí zelf. Marthe en India verblijven samen bij een Mami Nicaragüense en ik heb de mijne. Uit privacy voor mijn gastgezin zal ik uiteraard geen grand tour doen van haar eigendom. Ik wil wel zeggen dat ik zeer aangenaam verrast ben. Wennen aan koude douches komt sneller dan men denkt, het eten is van flauw te vallen aan een ‘food coma’ en ik voel mij welverzorgd. Bovendien heb ik een gastzus met een hart dat bijna even ver rijkt als de liefdadigheid van haar moeder.  ¡Gracias, Mami!

De eerste drie dagen in Estelí waren verkenningsmomenten om ons als Erasmusstudenten makkelijk te maken in de straten en wat de lokale bevolking ‘cuadras’ noemt. Er zijn geen straatnamen of huisnummers, enkel windrichting en blokken. En wanneer er straataanduidingen zijn lijkt hier op: “Calle 1 NE”… zoals de vele andere straten in de stad die gericht zijn naar het Noord-Oosten. Surpise! Van zodra ik mijn eerste stap buiten zette na het uitslapen van mijn jetlag liep ik verdwaald. Wie had ooit gedacht dat zich verdwalen zo ontspannend zou werken? In een stad waar de straten er in slagen je bij elke cuadra te muteren tot de perfecte fototoerist, wil je verdwalen.

In mijn volgende blogpost krijgen jullie alles te weten over mijn eerste stagedag in de Hospital San Juan de Dios de Estelí… en hoe goed gebarentaal functioneert.

 

Agradecidamente suya,

 

Deborah